Op de tafel stond een kartonnen doos met hagelslag. Stond, want de doos lag nu op haar zijkant. Het kartonnen giettuitje stond open. De hagelslag lag verspreid over de tafel en op de grond. De doos lag aan de rand. Hij keek. Aanvankelijk boos. Schreeuwde het net niet uit. Hij was al te laat opgestaan. […]
De appelboom in de tuin zwijgt. Dat doet hij al jaren. Stille getuige van de tijd. Stilte, de taal van de ziel, de taal van de diepe emotie. Wanneer het gevoel spreekt, ontbreken de woorden. Onder de appelboom, het meisje. Zonder er te zitten, er zijn. De volheid van de leegte, schrijft Libbrecht. Het klopt. […]
Het scherm doet zijn best om mij te zijn. Leert hoe ik schrijf, doet mij na en probeert nieuwe beelden op te roepen in bestaande stijlen. Ik lees aandachtig de zinnen die verschijnen en die ogenschijnlijk van mijn hand lijken te komen. Ogenschijnlijk want ze missen het gevoel. Ik kan het apparaat niet vertellen wat […]
Het was een mooie dag. Dat vond hij. Dat schreef hij op. De eerste regel van de notitie in zijn dagboek: het was een mooie dag. Ze was nochtans bezaaid met spijkers op laag water. Discussie en weerwoord. Over gelijk hebben en gelijk krijgen en de onoverbrugbare kloof daartussen. Hij wou het krijgen maar ze […]
Ze keken naar hem. Dat wist hij. Dat had hij voorzien. Ingeschat, maar niet op voorbereid. Bekeken worden is anders dan je denkt als het gebeurt. Toen hij die ochtend de dag aansneed, had hij bewust zijn gekozen. Een rokje. Dat zou het worden. Als banaan kan dat tellen. Een banaan met een rokje. Zijn […]
“Waarom hij het deed?” vroeg ze hem. “Iemand moet het doen”, zei hij, “om de wereld mooier te maken.” Er viel een stilte. De grootsheid van zijn ambitie verstomde het gesprek. Ze zag de planeet en ze zag hem. Samenvallend op haar netvlies. Half rustend op haar naakte bovenlichaam. Haar voelend. Hoe een dialoog soms […]
“Je hebt een mooie trui aan”, was het eerste wat hij haar gezegd had. Ze had gelachen. Hij wist niet waarom. Lachte ze hem uit? Vond ze hem zelf niet zo mooi, de trui? Of lachte ze omdat ze onhandig was in complimenten krijgen, zoals hij. Hij wist doorgaans ook niet welke houding hij moest […]
In de gelagzaal van het café scheen het warme licht van de ledverlichting. Die deed alsof ze gloeide. Alsoflicht. Er onder zat een kring van mensen. Zij deden niet alsof. Ze praatten en lachten, haalden verhalen op, soms sterk, soms kwetsbaar, maar steeds oprecht. Ontlading na een mooie week waar de zenuwen gespannen hadden gestaan. […]
Op het scherm verschijnen drie lichtjes, oranje, groen en rood. In die volgorde. Niet groen, rood, oranje. En ook niet rood, oranje, groen. Oranje, groen en rood. Zoals de werkelijkheid is. Vaak oranje, soms – hopelijk veel – groen en af en toe – zo weinig mogelijk – rood. Een foto van het leven. Terwijl […]
Ze telden niet af zoals alle anderen. Ze kusten. Van even voor middernacht tot ergens erna, zolang de kus erom vroeg. En niet zomaar een kus, maar eentje zoals toen ze elkaar nog maar pas kenden. Het was een teken van verzet. Tegen de nieuwjaarsklok. Dat het nieuwe jaar net dan verstreek was immers maar […]