“Je hebt een mooie trui aan”, was het eerste wat hij haar gezegd had. Ze had gelachen. Hij wist niet waarom. Lachte ze hem uit? Vond ze hem zelf niet zo mooi, de trui? Of lachte ze omdat ze onhandig was in complimenten krijgen, zoals hij. Hij wist doorgaans ook niet welke houding hij moest aannemen. Een simpele dankuwel ligt blijkbaar te voor de hand.
Maar goed, de trui was uiteindelijk verantwoordelijk voor de rest van hun beider leven. Maar dat wisten ze nog niet. Ze hadden nog een hele weg te gaan en veel truien te verslijten. Waarbij de meningen over truien en veel meer nog zouden verschillen. Nu was de trui gewoon mooi. Hoewel hij vooral hetgeen eronder zat mooi vond. Maar daar had hij nog geen toegang toe. Verbeelding was zijn enige toevlucht. Hij vond haar mooi en aardig zoals dat vroeger het geval kon zijn. Nu zijn ze niet meer aardig, tenminste als je het gebruik van het woord zou turven. Aardig is uit de mode. Je moet in de mode zijn. Die van het moment. En die is kort. Momenten zijn 100 woorden, vijftien seconden, drie minuten. SEO geoptimaliseerd. Kort dus. En de mode ook. Je bent er dus snel uit. Zij leefden in een tijd dat je ofwel in de mode of eruit was met de kans dat je heel je leven in de ene of de andere status vertoefde. Zij volgden de mode niet. Ook al droeg ze een mooie trui. Wij zijn trendsetters, zei hij dan, maar de meeste mensen weten het niet. Ze had gelachen. Opnieuw. Het was hetgeen haar tot hem aantrok. De schoonheid van de trui werd de schoonheid van hun leven. Af en toe moest hij gewassen worden, versteld en als het echt niet anders kon, vervangen.
Liefde en verdriet, hoop en wanhoop lopen hand en hand waarbij de aarzelende aanraking steeds de mooiste is. Dat wisten ze. In zekerheden worden geen zaadjes geplant maar in stabiele grond groeit wel de oogst. Dat ontdek je pas achteraf. Onwillekeurig was hun tocht er één van ervaren en begrijpen, van voelen en weten. Zij vond het fijn als hij haar nog eens verkende en voelde. De eerste keer komt niet meer terug. De verwondering wel. De ontdekking van wie zij en van wie hij geworden is. Of eerder aan het worden was, want de rivier stroomt immers altijd. En waar de rivier haar bochten laat ontdekken, volgt de bedding langzaam hun inzicht. De geroemde wijsheid van de rivier zit in haar pragmatisme.
Op een bank in het park zaten drie meisjes met evenveel schermen voor zich. Ze lachten en poseerden voor de camera. Het middelste meisje schaterde. Ze toonde haar scherm aan haar beide vriendinnen. Ze keken haar benijdend aan en droomden al van morgen. Hij wist wat er op het scherm stond.: “je hebt een mooie trui aan”.
Sommige dingen geraken nooit uit de mode. Of erin.
