Ze heet Lune. Zo wonderlijk als de maan aan de hemel, zo wonderlijk is het kleine kindje dat de energie van het universum toont. Ze verlicht al meteen de wereld. Zoals een maan dat placht te doen. Ze weerkaatst het zonlicht van het gezin. Ze toont de warmte van de wereld waarin ze vertoeft. Nog onwetend, maar gewoon zijn. Het meest pure moment. Enkel zijn.
We hebben manen nodig. Om het zonlicht in de nacht te reflecteren. Om de duisternis te verjagen. Om houvast te bieden als we naar boven kijken want dat donkere heelal is toch zo groot. Lune stelt ons gerust. Zodat we het begrijpen. Ze zorgt voor eb en vloed, voor heen en weer, voor het leven in de zee. Ze doet zoveel. Zonder nadenken, zonder plan.
Manen hebben geen plan nodig.
Houden zo – gewoon zijn
