Op de tafel stond een kartonnen doos met hagelslag. Stond, want de doos lag nu op haar zijkant. Het kartonnen giettuitje stond open. De hagelslag lag verspreid over de tafel en op de grond. De doos lag aan de rand.
Hij keek. Aanvankelijk boos. Schreeuwde het net niet uit. Hij was al te laat opgestaan. Hij keek onder de tafel en zag het beleg van toch minstens twee boterhammen verspreid over de grond alsof de zaaitijd voor de moestuin was aangebroken. Hagelslag rolt goed, dacht hij. Zodadelijk zouden de andere huisgenoten de keuken binnenstormen. Dan moest al dat chocolade zaaigoed best verwijderd zijn. Ten gevolge zijn beroepsmisvorming begon hij spontaan aan oorzaken en gevolgen te denken, aan redenen waarom de doos was omgevallen – hij had er tegenaan gestoten. Maar waarom? Kon er een procedure bedacht worden om de doos op een andere plek te zetten? Verwonderd keek hij naar het desastreuze ochtendtafereel.
Zij kwam de keuken binnen. Zag net op tijd wat zij shit-of-mouse noemde, de televisieserie van toen steeds in gedachten. Ze keek naar zijn krampachtige blik, een mengeling van frustratie en onmacht. Voor een kartonnen doos.
Ze lachte. Hij groen. En zuur.
“Jammer dat het net over de rand is”, probeerde hij neutraal te brengen. Het schaap in de stem was te horen.
“De rand van het geluk”, zei ze. Op zo’n momenten werd ze magistraal filosofisch. “En dan kan je je afvragen waar dat geluk ligt. Achter je, op de tafel? Of voor je, op de grond? Het kon immers nog erger. De doos is nog halfvol.”
Hij stapte in de auto, reed de file in en dacht na over de rand van het geluk. Waar ligt die? Voor de file of erna? Voor het incident of erna? De wereld staat in brand. Wat doet het ertoe? Over de afstand van enkele meters snelweg overschouwde hij de recente wereldproblematiek.
De rand van het geluk. Wie de rand niet ziet, ziet het geluk niet, dacht hij voor hij uitstapte. Midden in je geluk besef je niet dat je ze hebt, zoals de vis niet begrijpt wat nat is tot hij op het droge ligt. Over de rand van zijn geluk.
Een maand ging voorbij na het drama met de hagelslag. Sindsdien is de keukentafel niet meer dezelfde. Telkens zich een probleem voor doet, een discussie dreigt te ontaarden, wijst hij of zij naar de rand van de keukentafel. De rand van het geluk. Dan zwijgen en lachen ze. Omdat ze dan begrijpen dat ze midden in hun geluk zitten.
“Misschien hebben we meer keukentafels nodig”, zei hij toen hij de ochtendkrant opensloeg.
“Maar dan ook meer hagelslag” zei ze.
De werkdag begon.
