Verhalen

Ik maak verhalen. Verhalen om te reflecteren, verhalen om te verwerken, verhalen om te vertellen. Verhalen op papier, op een beeldscherm en op een podium.

Je kan me vragen om een verhaal voor je te maken. Hieronder staan enkele voorbeelden.

Andere voorbeelden van enkele opdrachten zijn (namen van personen werden op privacyredenen aangepast - klik op de titel om het verhaal te downloaden):

Ook voor privé-personen worden soms verhalen geschreven:

  • Milde zonnestralen (verhaal voor de uitvaart van een man die overleed na een periode van dementie - verteld vanuit standpunt familielid)
  • Een kopje en een schoteltje (verhaal voor de uitvaart van een vrouw die onverwacht overleed - verteld vanuit standpunt van een zoon)

Een bijzondere reeks zijn de verhalen van de "Appelboom" (klik op appelboom).

  • Hagelslag
    Op de tafel stond een kartonnen doos met hagelslag. Stond, want de doos lag nu op haar zijkant. Het kartonnen giettuitje stond open. De hagelslag lag verspreid over de tafel en op de grond. De doos lag aan de rand. Hij keek. Aanvankelijk boos. Schreeuwde het net niet uit. Hij was al te laat opgestaan. Hij keek onder de tafel en zag het beleg van toch minstens twee boterhammen verspreid over de grond alsof de zaaitijd voor de moestuin was aangebroken. Hagelslag rolt goed, dacht hij. Zodadelijk zouden de andere huisgenoten de keuken binnenstormen. Dan moest al dat chocolade zaaigoed best …
  • De volheid van de le…
    De appelboom in de tuin zwijgt. Dat doet hij al jaren. Stille getuige van de tijd. Stilte, de taal van de ziel, de taal van de diepe emotie. Wanneer het gevoel spreekt, ontbreken de woorden. Onder de appelboom, het meisje. Zonder er te zitten, er zijn. De volheid van de leegte, schrijft Libbrecht. Het klopt. Het meisje toont door haar afwezigheid de richting. Ze zegt wat echt telt. Omdat de stilte wijzer is dan de woorden. Dit jaar hangt er één appel aan de boom. Ik laat hem hangen. De appel weet waarom hij daar hangt: zodat ze de dag kan plukken. Carpe diem. Horatius knikt. Vertrouw niet op …
  • Gevoel II
    Het scherm doet zijn best om mij te zijn. Leert hoe ik schrijf, doet mij na en probeert nieuwe beelden op te roepen in bestaande stijlen. Ik lees aandachtig de zinnen die verschijnen en die ogenschijnlijk van mijn hand lijken te komen. Ogenschijnlijk want ze missen het gevoel. Ik kan het apparaat niet vertellen wat ik voel wanneer ik zelf de letters op het klavier indruk om mijn emotie uit te drukken. Het apparaat heeft geen handen en kan hierdoor niet voelen. Mijn handen voelen. Ze voelen de kast, de tafel, het boek, het papier… dat rond het snoepje zit dat ik wil opeten. Ze voelen haar jurk …