De appelboom in de tuin zwijgt. Dat doet hij al jaren. Stille getuige van de tijd. Stilte, de taal van de ziel, de taal van de diepe emotie. Wanneer het gevoel spreekt, ontbreken de woorden. Onder de appelboom, het meisje. Zonder er te zitten, er zijn. De volheid van de leegte, schrijft Libbrecht. Het klopt. Het meisje toont door haar afwezigheid de richting. Ze zegt wat echt telt. Omdat de stilte wijzer is dan de woorden.
Dit jaar hangt er één appel aan de boom. Ik laat hem hangen. De appel weet waarom hij daar hangt: zodat ze de dag kan plukken. Carpe diem. Horatius knikt. Vertrouw niet op morgen. Ik neem een stoel en kijk naar de appel. Morgen kan wachten.
Op het scherm van mijn mobiel verschijnt een bericht. Een vriendin stuurt me een gedicht. Dat doet ze, niet vaak, soms, naar mij, de enige lezer. Ze werd grootmoeder en met haar kleinkind kwamen ook zorgen. Ze schrijft over het meisje van de appelboom, die ze heeft leren kennen door mijn verhalen. Ze verbindt haar met haar kleinkind. Ik lees het gedicht. Het wordt stil, in mijn tuin en in mijn hoofd. Zinnen maken plaats voor de ruimte tussen haar woorden. Omdat de volheid van de leegte het vraagt.
Lio en de Appelboom (15/9/2023)
Ik heb een vriend,
die elk jaar schrijft
over een appelboom
voor een meisje
dat er niet meer is.
Ik heb haar nooit gekend,
maar soms is ze hier
op de schommel
aan de tak
van een appelboom,
waar nu een kleine jongen
laat zien
hoe groot hij al is
