“Of hij het nog wist?” vroeg ze hem. Hij dacht na. Langzaam, als bomen langs een weg vol mist, verschenen de silhouetten van zijn herinneringen. Kleur was er niet en details evenmin. Maar betekenis des te meer. Zoals die bomen die onveranderd staan waar ze altijd stonden. Herinneringen als emotionele ijkpunten in zijn leven. Passie […]
November weet geen blijf met haar mist. Haar kleed, dat anders altijd weemoed drapeert over de velden, is te warm en dus uitgebleven. Zoals die winterjas waarvan de kapstok zich ook al afvroeg wanneer die zou gaan werken. De samenleving gaat in t-shirt de winter in. Het klimaat lijkt in staking, verward en zoals alle […]
Hij wandelt de wandeling der zorgeloosheid. Een wandeling die we allemaal soms en vooral veel te weinig maken. Nochtans was zijn weg niet zonder hindernissen. Uit een oorlog komen zonder huis, zonder middelen, met enkel de kleren die hij aanhad. Aankomen in een land dat het zijne niet was. Dat was lang voor hij zijn […]
Dag Meisje van de Appelboom, Ik schrijf je zoals elk jaar met dat gevoel van zacht verdriet waarvoor ik zo moeilijk woorden vind. Hoe graag had ik je nooit geschreven, omdat je dan je leven zou leiden. Hoe graag laat ik me ook door jou inspireren, over hoe je je weg hebt afgelegd, met […]
Kruispunter Ze maken deel uit van je leven. En toch vergeet je ze. Of eerder, ze verdwijnen in de archieven van je ervaring. Maar als je ze later terug tegenkomt, dan herken je ze meteen. Kruispunters. Zo noemt hij ze. Mensen die je ontmoet op één of ander kruispunt van je leven. Waarmee je niet […]
Heeft mijn bestaan zin? Een vraag die je typisch stelt op momenten van crisis zoals een bij een gevoel van nutteloosheid, een trauma, een ongeval met blijvende letsels of gewoon op symbolische momenten zoals verjaardagen die een wiskundig tienvoud zijn. Ook op café hoor je de vraag af en toe vallen, ondersteund (of beneveld) door […]
Wat is de zin? Laat me dat eerst letterlijk interpreteren: de zin in een tekst, in mijn geval de zin in een verhaal. Die zin is mij gaandeweg steeds meer gaan boeien. Aanvankelijk schreef ik zeer onbewust en heel zeker ook slechter dan hoe ik nu schrijf. Uiteraard is dat een gevolg van het ontwikkelen […]
Zomernacht. Nachthitte. Ze lagen zonder kleren op het gras van de grote open tuin. Dan voel je de natuur, zei ze. Ze kenden geen gène, waren complexloos, zoals de natuur zelf. Het gras was nog warm. De lucht erboven ook. Het was helder donker. Volle maan. En toch zag je hen amper. Ondefinieerbare kleurschakeringen van […]
Geheel in vertrouwen lag ze naast hem. Naakt. Zoals ook hij. Amper zichtbaar nu de maan zich niet liet beschijnen. Schakeringen van donker toonden hun contouren. Dat wist ze. En dat deerde haar niet. Niet omdat ze zo zelfzeker was, wel omdat ze zeker van hem was. Omdat hij haar zag zoals ze was. Zonder […]
Haar glas was half. Half leeg. “Maar ook half vol”, zo zegt hij. “Ik krijg ze niet vol”, zegt ze gelaten. “Moet dat dan?” vraagt hij, “moet het glas vol zijn?” Het is niet de volle fles die telt, niet de volledige taart op tafel, niet de volle bankrekening. Het is het vullen. Het is […]