Hij was alleen. En hoewel hij vaker alleen was dan men dacht, zag hij er altijd wat verlaten uit als er niemand bij hem was. Hij, rustgevend zowel als broeierig, koud zowel als heet, maar altijd bemind. Hij luisterde met eeuwig geduld, voelde met zijn alles omvattende streling. Gaf troost en verlichte wie hem opzocht, letterlijk. Hij kende al hun geheimen, hun meest intieme gevoelens. Ze vertrouwden hem alles toe.
Hij was discreet. Zweeg altijd. Kabbelde hooguit eens. Gaf alle ruimte aan wie hem opzocht. Zijn beloning was hun vertrouwen. Hij was steeds getuige op de eerste rij. Als ze gelukkig waren of boos. Behoedzaam of speels, vooral de kleintjes. Als ze liefkoosden en beminden, vooral de grote. Weinigen hadden het voorrecht om ze altijd te zien in hun meest intense emoties.
Kon ik maar praten, dacht hij soms. Dan kon hij raad geven. Dan kon hij zeggen aan diegenen die de weg kwijt waren dat het goed kwam. Aan wie schrik had, dat het onnodig was en ook aan wie gelukkig was, dat je best dat moment beter nu kon omhelzen en echt beleven.
Waarom toonden ze zich nooit aan elkaar zoals aan hem? Kwetsbaar en naakt. Waarachtig en onbevreesd. Rigoureus – hij hield van dit woord. Het zou veel problemen oplossen. Ze zouden elkaar eindelijk geloven. Dat is waar het hen aan ontbrak. Ze wisten ondertussen alles. Of toch bijna. Kennisjunkies. Verslaafd aan weten, mis-dienaars van de feiten, maar onbeholpen in voelen, ongelovig in het geloof. Ze durfden elkaar amper aanraken, zeker nu. Het was hen afgeleerd. Schrik om de ander te beroeren. Je kon er nu zelfs een boete voor krijgen. Laat staan dat je je kleren uittrok. Terwijl dat het enige is wat ze allemaal wilden. Beroerd worden. Ontroerd worden en bemind.
Bij hem gebeurde dat allemaal. Hij was de plek waar de wereld terug hun oase werd. Waar ze zich konden laven aan elkaar. Plek van ontmoeting, bron van verbeelding.
Over het malse vochtige gras kwam ze blootvoets aangelopen. Hij zag haar vertrouwde ranke silhouet in de schaduw van de bomen. Ze stopte en nam een foto. Van hem. De zwemvijver. Uitnodigend lachte hij in de lens. Hopend dat ze hem zouden begrijpen.
