Grote ramen verlichten haar werkplek. Een gevel van glas. Een innemende persoonlijkheid gehuld in warme zonnestralen verwelkomt iedere bezoeker in haar bureau. Nog even. En dan neemt ze afscheid. De ramen zullen haar missen. En de bezoeker ook.
Ze wordt stil als ze eraan denkt. Nog stiller dan anders. Al die jaren. Van een kartonnen doos gevuld met koopwaar in haar woonkamer tot een bedrijf met twee gigantische magazijnen waar nu veel van die dozen staan. Zij aan zij met haar man en met de overtuiging om hun grote ambitie te realiseren. Steeds met zorg. Zorg voor de dozen – ze staan nog altijd netjes gestapeld, ook al zijn het er nu duizenden – zorg voor de klanten – zorg voor de leveranciers – zorg voor de medewerkers. Het kenmerkt het bedrijf dat ze bouwde. Dat ziet ze niet. Je ziet immers moeilijk wat je aangeboren is. Maar het is er wel. De aandacht. Voor de mens. Want wat is een bedrijf meer dan een pak mensen die proberen samen een doel te bereiken? Liefst in harmonie. Dat weet ze als geen ander.
Met haar zachte blik kijkt ze voor zich uit. Helder. Elk detail ziet ze . Elk detail is een herinnering. Een stap, een beslissing, een keuze. Niet altijd de gemakkelijkste. Maar keuzes die ze leerde beminnen.
Een echt vaarwel wordt het niet. De werkplek met de grote ramen zal ze nog komen opzoeken. Ze draagt wel haar taken over maar liefde kan je niet overdragen. Haar dochter en zoon draaien ondertussen op volle toeren mee. De vele medewerkers kennen hun vak. De wind, die aan de basis van haar bedrijf lag en die ze door het bedrijf joeg, zal blijven blazen. Omdat je wind nodig hebt om te zeilen over de internationale wateren van het ondernemerschap.
Ze staat recht. Immer stijlvol. Coronagewijs applaudisseren de afwezigen onhoorbaar. Tillen haar onzichtbaar op zoals zij hen altijd optilde. Ze glimlacht minzaam. Morgen is het zomer.
