Te laat kwam hij de studio binnengestormd. De presentator had net een nummer aangekondigd en verteld dat zijn gast wat vertraging had. Dat had hij nog gehoord op zijn autoradio. Normaal zou hij zich hierin druk gemaakt hebben. Nu lachte hij breeduit. Zelfs ontspannen, hoewel je toch de stress van het hollen door de gang op zijn gezicht kon zien. Zijn ademhaling was nog niet klaar om het interview dat zou volgen, te dragen. Gelukkig was het een lang lied.
“Bedankt dat je er toch geraakte”, zei de presentator tegen zijn gast.
“Sorry”, zei hij.
Met de gekende professionele souplesse introduceerde de presentator zijn gast op de laatste tonen van het lied.
“Hij is er toch geraakt, beste luisteraars, onze jonge ondernemer die het afgelopen jaar baanbrekende resultaten met zijn bedrijf neerzette”.
Hij kende ondertussen het egostrelende riedeltje waarmee hij als nieuwe wonderboy werd aangekondigd. Alleen beantwoordde hij die beate bewondering dit keer niet met een vals bescheiden antwoord.
“Ik was te laat omdat voor mij een chauffeur mij hinderde aan dat grote kruispunt dat ze aan het heraanleggen zijn”, zei hij, “je kent die wel, die chauffeurs die nog met een auto rijden met Belgische nummerplaat in plaats van een Europese. De mijne had er zelfs nog een met vijf tekens.”
De journalist keek verschrikt op. Zou Wonderboy het bejaarde publiek van zijn radioprogramma schofferen?
“Weet je wie er in zat?” vroeg hij retorisch. Mijn oude prof van de universiteit. Ik zag hem uitstappen toen hij eindelijk het kruispunt was over geraakt. “Gelukkig had ik nog niet getoeterd”.
Dit interview zou precies een heel andere wending krijgen. De presentator begon ijverig naar zijn notities te grijpen om vat te krijgen op het gesprek.
“En toen viel het me te binnen”, zei Wonderboy, “er rijden er nog zoveel. Van de oude nummerplaten. Het is een teken van onze vergrijzende bevolking. Nu we allemaal langer leven, zullen ook die oude nummerplaten langer rondrijden.”
En plots voegde hij eraan toe: “het is een teken dat de ervaring in het verkeer toeneemt. Want of je het nu wilt of niet, er komen steeds meer oude chauffeurs bij. Anders gezegd, de gemiddelde rijervaring stijgt dus ook. Ik maak me dus sterk dat het aantal ongevallen door roekeloos rijden op lange termijn afneemt. De voorzichtigheid aan dat kruispunt was er een voorbeeld van.”
“Dus, zei hij in één adem, “dat incidentje deze ochtend deed me beseffen dat het nog allemaal zal goed komen in deze wereld, want ook daar zal het roekeloos besturen op termijn alleen maar afnemen.”
“Maar waarover wou u het hebben?” vroeg Wonderboy.
En dan nu Stevie Wonder, kondigde de presentator aan. Hij moest zelf even op adem komen. Een pompende baslijn trok de muziek op gang.
En Stevie Wonder, als bejaarde muzikant, zong over de tijd dat hij jong was, zoals alleen hij dat kon doen.
