Een stem vol aandacht. Dat kreeg hij als geschenk op het einde van een bevreemdende dag. Hij voelde zich alleen. En met hem miljoenen andere mensen. Een daarvan was zij. Alleen te midden van alle andere alene mensen. Niet eenzaam, maar alleen. Omdat iedereen op armlengte afstand leefde van elkaar. Iedereen verdacht. Hoewel zij van […]
De trein pendelt naar de stad. Alleen. Niets is meer alleen dan een trein die rijdt zonder reizigers. Een lege doos die plichtsbewust heen en weer rijdt over zijn spoor. Onverstoord. Maar eenzaam. Het raam kijkt naar buiten. Binnen is er niets te zien. Het meisje dat zo vaak haar beeltenis laat weerspiegelen, is weg. […]
Op de rand van de dijk, daar waar de bescherming overgaat in de verbeelding, op die blauwe arduinen rand, stond de schrijver. Hij zag een grote volwassen man die zich verstopte achter het voorwiel van een grote gele vrachtwagen. Die stond er om het strand klaar te maken voor de zomer. De man keek voorzichtig […]
“Ik ben het vermogen om te vliegen verloren”. Ze zei het afgemeten alsof ze gewoon meldde dat de koffie op was. Hij draaide zich verbaasd om. “Hoe bedoel je?”, vroeg hij voorzichtig. Haar mededeling was breekbaar. Vragen zijn soms als hamers en vermorzelen het antwoord voor je het krijgt. “Vroeger kon ik vliegen in mijn […]
Het licht gaat uit. Als waren ze aangesloten op dezelfde lichtschakelaar verstommen de tweehonderd monden in de zaal. Het geroesemoes maakt plaats voor een niets. Een niet-iets. Wat er was, is weg. In de plaats komt de plaats zelf. Niet leeg, maar gevuld met niet-iets. Geen afwezigheid van iets. Maar een aanwezigheid van een niet-iets. […]
“Chocolade”, antwoordde ze hem. Hij lachte. Een ontwijkend antwoord, maar zo gekozen zodat hij niet het gevoel kreeg dat hij moest ophouden met vragen stellen. Hij hield ook van chocolade. Zij hield van zijn vragen. “Waar loop jij warm van?”, was de vraag geweest. De context van de vraag was de ideale job. Ze twijfelde […]
Ze had gelachen. Hij had getwijfeld. Of ze hem nu uitlachte of om hem lachte. Het één zou pijnlijk zijn, het andere hoopgevend. Want als ze lacht, breekt de hele hemel open*. Hij zat daar bezweet. Zonet had hij opnieuw honderd meter ijzeren rails eigenhandig door zijn weiland gelegd. Dat weiland, dat had hij van […]
Soms, heel soms, kom je ze tegen. Ze zijn altijd in de minderheid. En toch zal je ze zien. Ze waren je wel al opgevallen, maar het duurt meestal even voor je door hebt wie ze zijn. Ze vallen op. Soms door hun looks, maar altijd door hun handelingen. Hun denken. Kleurpotloodtekenaars. Zo noemt hij […]
Flitsen. Dat doet ze. Flitsen. Dat doen sommige mensen. Ze flitsen door onze gedachten. Onverwacht. Zonder ogenschijnlijke oorzaak. Die is er natuurlijk altijd. Goed verborgen, maar je weet het wel. Dan denk je dat je ze dringend moet contacteren, zoals dat gaat in tijden van netverbondenheid. Maar je doet het niet. Zoals dat postkaartje dat […]
Het raam van de trein kijkt naar haar. Ze ziet het niet. Zoals al die andere reizigers kijkt ze niet naar het raam. Ze kijkt er door, ziet het landschap dat aan haar voorbij trekt. Geen koeien in deze tijd van het jaar, ook al horen ze onlosmakelijk bij de sporen. Het raam kijkt naar […]