Soms, heel soms, kom je ze tegen. Ze zijn altijd in de minderheid. En toch zal je ze zien. Ze waren je wel al opgevallen, maar het duurt meestal even voor je door hebt wie ze zijn. Ze vallen op. Soms door hun looks, maar altijd door hun handelingen. Hun denken.
Kleurpotloodtekenaars. Zo noemt hij ze. Al vanaf de eerste keer dat hij ze zag. En sedert die ene keer is hij gevoelig voor hen geworden. Hij ziet ze vooraleer de anderen ze zien.
En zo ook die avond. Hij kende haar al een tijdje. Ook zij had de looks. Hij had er mee samen gewerkt, gelachen en gevierd. Omdat er soms gevierd mag worden. En op dat moment van een feest waar het gesprek een andere wending neemt, waar plots de diepte van de wereld zichtbaar wordt, op dat moment, waar doorgaans de maan al aanstalten maakt om te gaan slapen, ziet hij de veelkleurige tekening die ze voor zijn ogen maakt. Ze behoort tot die minderheid. Kleurpotloodtekenaar.
Ze kleurt de wereld. Met haar gedachten. Niet Mondriaansgewijs in grote symmetrische vlakken, maar eerder in een psychedelische collage gemaakt in pointillisme. Die schildertechniek is wat haar kenmerkt. Ze heeft aandacht voor het kleine, voor het individuele. Elk punt is even belangrijk. Gelijkwaardig. Het adagium waarmee ze leeft. Daardoor is haar tekening krachtig. Rijk aan kleuren. Respect voor elk onderdeel.
Hij bedenkt dat het dit misschien wel is dat de wereld vandaag mist. Pointillisme. Aandacht voor het kleine, het individuele, het unieke. We zijn zo goed geworden in het zien van de grote lijnen, het helicopterdenken. We detecteren patronen en laten algoritmes hiermee beslissingen nemen. We overzien alles en hebben overal antwoorden voor in de vorm van sjablonen. Systeemantwoorden, omdat alle problemen systeemproblemen zijn. Dat klopt niet. De grote kleuren van het gelijk zijn verdwenen. Omdat ze nooit bestonden. Centrumpartijen verliezen hun stem, hun betekenis. De vereenvoudiging van Mondriaan heeft de werkelijkheid weggereduceert. En zo blijft er niets over dan een schilderij met lege lijnen.
Zij heeft het over dat ene individu dat niet mag achtergelaten worden. Die persoon die er alleen nog steeds niet geraakt. Hij heeft het over de gemiddelde levensstandaard die verbeterd is. Maar in een rivier van gemiddeld drie centimeter diep verdrinkt de statisticus. Lang dacht hij dat ze de evolutie onderschatte. Nu toonde ze hem hoezeer hij ze overschatte. Laat sterven is niet hetzelfde als lang leven.
Hij kijkt schielijk naar haar. Ze roert gepassioneerd in haar potten. Omdat ze niet anders kan. En dan ziet hij haar kleuren. Ze zet de schotels op de tafel, harmonieus geschikt en met een eerlijke doordachte inhoud. Elk ingrediënt heeft ze zorgvuldig gekozen. Omdat elk ingrediënt belangrijk is. Pointillisme in haar schotels. De tafel baadt in de rijke schitterende kleuren die alleen een kleurpotloodtekenaar kan tevoorschijn toveren. Ze kleurt de wereld.
