Al vijftien jaar was hij met haar verbonden. En toch kende hij haar niet. A. Zo noemde hij haar. Hij had zelfs ooit een personage in zijn verhalen naar haar vernoemd. Omdat A. een vlotte naam was. Er zijn twee soorten namen die het goed doen in verhalen. Vlotte namen en verrassende intrigerende namen zoals Vrijdag of Offred. Maar zij was A. En zoals hij het nu schreef, afgekort A met een punt, dan klonk het nog mysterieus ook. Of spannend, zoals in een krantenartikel, vaak vol onheil.
Maar A. was niet onheilspellend. A. stond al vijftien jaar in zijn agenda. Zij had er niet om gevraagd en hij had haar er niet ingezet. Hij vermoedt dat hij A. al twaalf jaar niet had gezien en ook niet gehoord. Hij had haar nooit gesproken, het is te zeggen, aangesproken. A. was de zus van L. En L. was ooit zijn collega en trouwe vriendin. Zoals je ze maar heel af en toe tegenkomt. Minder dan het aantal vingers aan één hand. L. had dus een zus genaamd A. En die had hij vijftien jaar geleden ontmoet. Op een feest, dat A. voor haar bedrijf had georganiseerd. Er was een grote artiest uitgenodigd. Daar was hij voor gekomen. Niet voor A. en niet voor dat bedrijf. Hij was niet alleen met die drijfveer.
A. is voor hem een goedlachs gezicht, hoewel ze waarschijnlijk in die afgelopen vijftien jaar ook wel gehuild zal hebben. Niemand lacht vijftien jaar aan één stuk. Vijftien jaar geluk zou pijn doen. De tranen van morgen wassen immers de vlekken van vandaag uit. Een beetje verdriet af en toe verzacht. Dat ervaren we de dag nadien.
En dus denkt hij al vijftien jaar, één keer per jaar aan A. Omdat haar verjaardag in zijn agenda is geslopen. Was het de schuld van de sociale media die hem ertoe verplicht hadden, haar verjaardag te herinneren? Behalve die éne keer, na hun ontmoeting, had hij haar nooit een gelukkige verjaardag gewenst. Hij vond het ongepast. Je kan te onbekend zijn om iemand een verjaardagswens toe te gooien, vond hij.Maar een echte wens komt immers niet vanuit een reminder, laat staan van Facebook. Een echte wens komt uit het hart.
En nu neemt hij dus voor het eerst de tijd om bij haar verjaardag echt stil te staan. Al een uur denkt hij aan haar. En aan die ene avond, met die grote artiest. Zij zal hem vijftien jaar geleden vergeten zijn.
Het stof van het verleden, weggeblazen door sociale media. Alsof gisteren vandaag is en vandaag pas morgen zal bestaan.
