Ze staan klaar. De atleten, getraind. De buschauffeurs, uitgerust. De begeleiders, gespannen. Het publiek, nu al de laatste kilometers aanmoedigend die nog ver verwijderd zijn. De sponsors die het mogelijk maakten. Allemaal in spanning, de verwachting van het avontuur. Het is een circus als geen ander. Een spektakel waar iedereen in deelachtig wil zijn.
Maar ook bij dit circus zijn er de woonwagens achter de grote tent. Waar de werkelijkheid het theater vervangt. Een werkelijkheid die meer facetten heeft dan je kan tonen in de piste. Een werkelijkheid die meer vraagt van de acrobaten die daar hun opvoering geven. De kinderen die hun vele medicijnen nemen, de pilletjes, de potjes, de puffers. Hun ademhaling zorgvuldig controleren. Focus zoals echte artiesten. De ouders die zorgen, zonder onderbreking. De grootouders, die diep in hun ervaring graven om het leven kleur te geven en de lucht blauw. De vrienden die zorgen dat de wereld gestut wordt, het gazon gemaaid, de soep bereidt. Dat gezorgd wordt voor de zorg. Elke dag opnieuw. Niet alleen tijdens het spektakel. Maar altijd, elke dag. Opnieuw. Een ritueel dat kenmerkt wie aandacht heeft voor het leven, wie aandacht heeft voor elkaar.
Straks zitten ze in het zadel. Hun favoriete sport beoefenend. Klaar om elkaar naar de eindmeet te trekken, driehonderd kilometer verder. De kinderen in gedachten mee op de reis van hun leven. Op elke fiets, op elke motor, in elke auto en in elke blik van wie straks naar het grote scherm kijkt. Genietend van het circus van het leven.
Rij veilig, circusmensen.
Tot morgen.
