Ze sluit steevast met een x haar berichten af. Eén letter, die veel waarde heeft. Dat weet ze van Scrabble. Een letter die een kus moet voorstellen en die het beter doet dat dan de vele emoji-versies waar er de eeuwige twijfel is welke je moet kiezen om de gepaste nuance weer te geven. Te afstandelijk? Te vrijpostig? Te enthousiast? Te sober? x. Twee strepen door elkaar. In balans. Symmetrisch.
Hij kijkt naar haar x en stuurt er eentje te terug. Hij doet zelfs moeite om er een kleine x van te maken. Geen grote, die de spellingcorrector voorstelt. Die grote is te dominant. Een kleine is beter en past bij de hare die ook klein is. Je wil in de liefde niet overtroeven, maar een gelijke zijn.
Ze hadden niet echt iets te vertellen. Na enkele tekstballonnen over de activiteiten van de dag, het werk, de familie, waren ze uitgepraat. Maar in afstandstijden is het moeilijk bij elkaar zitten en gewoon genieten van elkaars aanwezigheid. Zelfs de smartphone geeft het na enkele seconden op. Het scherm waarop de gevoerde dialoog staat, wordt ongenadig zwart als de stilte haar werk doet. Slimme telefoontoestellen hebben geen gevoel. Ze zijn gewoon slim. Ze weten dat ze hun energie moeten sparen. De jongen en het meisje bewaken hun energie niet. Ze praten doorgaans tot laat in de nacht, wetend dat het morgen moeilijk opstaan wordt. Genietend van elkaars aanwezigheid en aandacht. Totdat hun batterijen leeg zijn. Nu niet. Met de smartphone als tussenpersoon worden ze gedwongen te stoppen als de woorden op zijn.
- Zoveel kracht in zo’n eenvoudig symbool. Ooit universeel teken voor waarachtig, echt. De handtekening van wie niet kon schrijven. De bevestiging dat wat geschreven was, correct was. Aanvaard.
Zij kijkt naar het scherm of er nog iets komt. Er wordt wel eens gezondigd tegen dat afsluitend tekentje. Een voetnoot die wordt toegevoegd zoals die vluchtige extra kus of het terug rennen naar de deur vooraleer een tweede keer te vertrekken.
Hij kijkt naar het scherm en vraagt zich af of hij nog iets zal toevoegen. Doen alsof hij terug rent. Of breekt hij dan de magie van het einde. Die zindering die achterbleef na het laatste lettertje. Zijn bedenktijd is het antwoord. De spanning neemt af naarmate zijn twijfel groeit. De smartphone geeft het op en gaat slapen. Hij besluit het voorbeeld te volgen. x is het laatste woord van de dag. En dat is goed.
Ze legt haar slimme telefoon neer. Het universum dat ze deelden, verdampt zoals een universum altijd ophoudt te bestaan als de laatste bewoner vertrokken is.
En morgen maken ze een nieuwe wereld.
