“Waar zou het meisje zijn?”, vroeg hij zich af. Hij denderde verder. “Hoe zou ze het stellen?” Hij raasde door. Vervreemd van de werkelijkheid reed de trein nu al enkele jaren door het lege landschap. Ontdaan van elk menselijk gelaat. Gevuld met stilte. Symbool van een verlaten tijdperk. Ooit de bron van menig verhaal, de vonk van menig romances en ook aansteker van frustraties, zelfs conflicten. Treinen beroeren immer de emoties. En emoties beroeren de trein.
De trein dacht aan het meisje. Haar bank was leeg. Soms niet. Vaak wel. Haar reflectie in het raam waarmee de coupé zijn zachte schoonheid kreeg, was er niet. Spiegels maken de wereld koud als er geen beeld is om te reflecteren. Het beeld zat thuis en keek door het raam van haar huis. Anders dan bij treinen, toont het raam van een huis de wereld als een schilderij, begrensd door een kozijn. Begrensd door waar je bent. In je hoofd. In je hart. Treinen tonen films. Films die slechts eindigen als de sporen op zijn. En ze zijn nooit op. Films zonder einde. Eindeloze emotie.
Het meisje dacht aan de trein en aan de landschappen die hij voor haar tekende. Haar vertrouwde reisgezel die haar avonturen schonk. “Waar ben je nu?”, dacht ze. De merktekens van haar route verschenen in haar gedachten. Bakens van leven van toen.
De trein raasde plichtsbewust door het landschap. Zoekend naar die warme toekomst die zou komen. Naar het perron waar ze zal opstappen. Film zonder einde waar het altijd goed komt. Hollywood heeft dan toch gelijk.
