En dan was alles plots wit. Onverwacht. Een wereld in een maalstroom, toegedekt met de mildheid van witte vlokken die uit de lucht kwamen gevallen. Een gepaste stilte daalde neer. Of eerder een nodige stilte. Geluiden werden, zoals dat gaat in sneeuwlandschappen, volledig geabsorbeerd. Geen echo’s. Een droge kamer noemen ze dat in de muziekwereld. […]
Het crisisoverleg had plaats gevonden. Het resultaat was enigszins verrassend maar voelde vooral als omslachtig, onpraktisch, te weinig verfijnd en haar-doel-voorbij-schietend aan. En allemaal omdat die ene regel als een heilig huis moest blijven rechtstaan. Een kathedraal van een principe zeg maar. Als het ware in steen gebeiteld als was het een elfde gebod. Afstand […]
“Ik ben wie ik ben, Ik kan wat ik kan en wat ik niet kan, kan ik nog leren”. Het is haar credo, vertelt ze me tijdens ons gesprek. Zelden hoorde ik, gebracht door een milde, innemende stem, zo’n heldere beschrijving van wat een mens is. Aan het woord is Sylvie De Baerdemaeker, kinesiste in […]
“En plots zag ik enkele schoorstenen en de wolken die erachter voorbij schoven. Dat was hoe ik de wereld terug ontdekte”. Dat zei hij tegen mij met een zachte stem die toch doordrenkt was van belang. De wolken van de wereld opnieuw voor de eerste keer zien. De eerste keer. Ervaren dat je er bent. […]
“Wat ik geleerd had?” vroeg hij dit keer. Ik gaf geen spontaan antwoord. Anderen stonden in de rij om hem hun wijsheid te geven. Een rij voor een camera, die middels enkele vragen vastlegde hoe elke aanwezige was omgegaan met de coronacrisis tot heden. En vooral, wat ze geleerd hadden tijdens die periode. Zessenveertig waren […]
“Of we nog leren?” vroeg hij. Hij vroeg het niet aan mij persoonlijk. Hij vroeg het aan ons allemaal. Hij vroeg het aan de samenleving. “Leert de samenleving?” Hij oogde enigszins vermoeid. Dat heb je als je dergelijke vragen stelt, dacht ik. Mijn intuïtieve antwoord was “ja”. We leren. De samenleving leert. We wisten allebei […]
Dag Meisje, Rondom mij hangt een lichte nevel. Zo licht dat ze verdwijnt zodra mijn takken ze beroert. Lage ragfijne wolken, kwetsbaar. Zoals ook jij. En toch heel zichtbaar, zoals ook jij, al ben je er niet. Ik zie je in de wereld die trager draait dan ooit te voren. Een vertraagde wereld. En wie […]
Ze slaapt al enkele nachten amper. Als het hoofd vol zit, kan de rust er niet meer bij. Teveel puzzel-stukjes die niet tot dezelfde doos lijken te horen. Verwoed zoeken of het toch past. Lucht is toch lucht? En die groene stukjes struik zijn toch allemaal struiken? De delen zitten gespannen. Niet goed voor de […]
Even voelde ze het. Een vlam sloeg uit. Of eerder een vlammetje. Zoals bij een vreugdevuur dat nasmeult en dan plots, heel even, oplaait. Verraderlijk wordt dan gezegd. Een milde herinnering zou een betere beschrijving zijn. Een milde herinnering aan het feest rond het vuur toen het nog hoog oplaaide. Ze keek naar de nasmeulende […]
De krant vertelt zijn gedachten. Hoe geliefden onbereikbaar bleven. Ze waren niet alleen. Het orgaan dat wij anoniem overheid noemen, hindert het verenigen van de liefde van velen. Op één of andere wijze is hij hier niet door verrast. Overheden blonken nooit uit in liefde. Gevoel kent geen plaats in een wereld waar formulieren de […]