Van deze mening bestaat ook een kinderverhaal.
De voortuin van de Academie voor Woord en Muziek in Blankenberge ligt perfect op de lichtmeridiaan. Het tuintje is een ideale locatie voor ons laatste lichtje. Publiek zichtbaar en toegankelijk, maar toch met een kleine barrière voor wie het wil zien. Je moet het tuintje immers ingaan. Met wat geluk overleeft het lampje de stedelijke grasmaaiers en de souvenirjagers toch enige tijd. Het is een bezorgdheid die we de hele reis wel wat hadden.
Het tuintje is om meer dan puur praktische redenen ideaal. Het tuintje helpt ons het verhaal dat zich deze reis heeft ontwikkeld, af te sluiten. De muziekacademie is de plek waar ik meer dan twaalf jaar mijn hobby heb beoefend en het is de plek waar mijn vader meer dan dertig jaar heeft gewerkt. Een kniesoor zal opmerken dat dertig jaar geleden hier geen muziekacademie gevestigd was. Dat klopt. De academie bevond zich toen in de Molenstraat, in andere oude schoolgebouwen. De mooie gebouwen waar de academie zich nu bevindt behoorden vroeger toe aan de normaalschool van Blankenberge.
We hebben het tijdens dit verhaal over wortels gehad. Hier op deze plek hebben mijn vader en ik in elk geval een stuk wortel geschoten. Een stuk van onze geschiedenis ligt hier. Een stuk ervan was ook gezamenlijk. Na schooltijd ging ik gewoon met mijn vader mee naar zijn werk en kwam zo in de muziekacademie, toen nog muziekschool, terecht. Hoe pragmatisch de keuze van een hobby kan zijn. Ik heb het mij nooit beklaagd, integendeel. Ik speel nog altijd heel graag muziek en mede dankzij de opleiding in deze school, begrijp ik waar mijn vrouw, die een echte muzikante is, het over heeft. Ik ben geen muzikant. Toch wel, zegt zij. Wie ben ik?
Leven is zoeken naar onze eigen identiteit. De uitspraak komt van Charles Handy. Hij is één van wat ik mijn ankerpunten noem. Ik heb er vier: Charles Handy, Toon Hermans, Willem Vermandere en Ulrich Libbrecht. Ze zijn ankerpunten omdat na al die jaren ik merk dat ik hun boeken, platen en video’s het meeste raadpleeg als ik raad nodig heb en steeds opnieuw hun stemmen wil horen. Charles Handy is wellicht de minst bekende in onze contreien. Handy is Iers self-made sociaal filosoof en op hoge leeftijd nog steeds actief. Zie Youtube.
Als leven de zoektocht naar onze identiteit is, dan is die reis, die hiervan een hyponiem is, het dus ook. Hebben we iets geleerd op deze tocht die ons dichter bij onze identiteit heeft gebracht? Geleerd. Het is ook een vraag die we aan het begin van de rit behandeld hebben. Als we reizen om te leren, dan plaatsen we ons buiten de reis. Dan observeren we wat ons pad kruist. Wij zaten in de reis. De reis was wie wij waren gedurende deze vijf dagen. We waren vijf dagen lang lichtreizigers. Op pad met een kleine rubberen hamer, een notitieblad en een plastiek tuinlichtje. Elke dag opnieuw op zoek naar de ideale plek. We hebben gedurende de ganse reis nooit geobserveerd, maar beleefden elke minuut van onze onderneming. Onze reis was veeleer een ervaring dan wel een leerschool. Ervaring. Libbrecht zegt het zo treffend: Er-varen. Je moet er varen om de beleving te pakken te krijgen.
Het bijzondere is dat tijdens een ervaring de vraag over de identiteit zich niet stelt. We vroegen ons niet af wie we waren en wat we deden. We vielen immers samen met de reis die we maakten. Wie samen valt met het decor, wordt decor. Het brengt rust. Vraag het aan de kameleon. Uiteraard waren er wel reflectiemomenten, zoals elke avond toen een nieuw verhaal geschreven moest worden, maar de dag zelf was gewoon leven en beleven. We voelden ons ontspannen, elke dag opnieuw. De reis was nooit echt vermoeiend ook al reden we vaak tien uur lang. Identiteit is een irrelevante vraag als je het leven leeft.
Kunnen we aldus stellen dat, als we ons druk maken over onze identiteit, we op dat ogenblik het leven even stil zetten? Ik heb het gevoel van wel. Staat het leven niet stil van zodra we ons gaan differentiëren? Stond het leven niet stil toen Zuid-Afrika leefde vanuit twee duidelijk met kleur afgebakende identiteiten? En begon het leven niet te bruisen toen Mandela daarover heen stapte en het verleden niet gebruikte om de misdadigers te onderscheiden van de slachtoffers, maar het verleden te gebruiken om de verschillen weg te werken? Valt Amerika niet stil zodra de termen America First valt? Om nog maar te zwijgen over het met harde hand invoeren van identiteitgebaseerde ideeën in het Midden-Oosten en de streek errond?
Onze week op de lichtmeridiaan heeft ons eraan herinnerd dat wat we doen belangrijker is dan wie we zijn. De steen zal de koers van de rivier bepalen, niet de naam van diegene die hem erin gelegd heeft. En ook hier heeft het vermaledijde Facebook bewijs van geleverd. Het was fijn toeven op het internet, te midden van allerlei interacties van nota bene vaak vreemde mensen. Velen kenden we niet en dat deed er ook niet toe. Maar de fijne woorden van aanmoediging die we kregen, die zouden we voor geen geld van de wereld willen gemist hebben.
Aldus: dank aan de lezer, de volger, de supporter, de “vriend”.
