Kruispunter
Ze maken deel uit van je leven. En toch vergeet je ze. Of eerder, ze verdwijnen in de archieven van je ervaring. Maar als je ze later terug tegenkomt, dan herken je ze meteen. Kruispunters. Zo noemt hij ze. Mensen die je ontmoet op één of ander kruispunt van je leven. Waarmee je niet hebt afgesproken. Maar die daar zijn waar jij dan plots ook bent. Die het kruispunt waar je over moet, kennen en je hierbij helpen. Eens je over bent, gaat je weg verder. Verlaat je het kruispunt en blijft de kruispunter achter. Of gaat die ook zijn eigen weg, omdat ook de kruispunter aan het oversteken was. En heel af en toe denk je nog eens aan die oversteek en aan die kruispunter die je toen ontmoette.
Zo moest hij aan haar denken. Hoe zij op zijn kruispunt aanwezig was. Ze kende de omgeving. Ze was er al even. Ze was dan ook de ideale gids om hem over de verkeersknoop te loodsen. Ze was meer dan een gids. Ze was die begeleider die de anekdotes kende. Die meer wist dan de feiten. Die begreep wat jij nog niet wist dat kon begrepen worden en die met dat inzicht kon inspireren. Ze was daarenboven ook een gids die je het gevoel kon geven dat ze er was voor jou. Omdat ze enthousiast geloofde in wat je daar kwam doen. Omdat ze geloofde in jou. Dat maakte het oversteken nog zo gemakkelijker en vooral veiliger.
Hij was haar veel later opnieuw tegen het lijf gelopen. Onverwacht maar meteen herkenbaar. Herkenbaar aan de warmte achter haar gelaat, die tinteling, niet in, maar achter haar ogen. Hij hervoelde wat ze toen deelden. En ervoer verrast de genegenheid die hij destijds voor haar had. Hoe zou het met haar gaan? De ontmoeting was echter kort en functioneel. Zij moest naar binnen en hij naar buiten. Door dezelfde deur. Meer was er niet aan. Zij was moe, maar dat wist hij niet. Daarvoor was de passage te kort en versperde de opgerakelde herinnering het ervaren van nieuwe feiten.
Even later vernam hij dat ze voor een moeilijke oversteek stond. Eén die ze al meerdere keren genomen had, in alle richtingen, maar waarbij de overkant nog steeds niet de juiste weg naar morgen bleek te zijn. Een kruispunt met pijn en leed. Waarbij ze gelukkig geholpen werd door haar dierbaren.
Hij keek machteloos naar het kruispunt waar hij niet de gids kon zijn die zij destijds was voor hem. Hij had de benodigde kennis en inzichten niet. Hij kon enkel zijn aandacht aanbieden. Zoals een supporter niet weet wat wielrennen is, maar de renner wel kan aanmoedigen, zo werd hij ook haar supporter en droeg hij haar een heel warm hart toe. Moedigde haar aan en herinnerde haar eraan waar het uiteindelijk om gaat. Het gaat niet om de meet, het gaat om het rijden. Om liefde te geven en nu, vooral, om liefde te krijgen.
Ze keek hem aan. Ook al waren haar ogen vermoeid en verrieden ze pijn, nog altijd zag hij haar kenmerkende fonkelende blik. Ze zwaaiden even naar elkaar. Kruispunters in elkaars leven.
