Onbeweeglijk balanceert hij op een stok die een tiende is van zijn eigen omvang. Cirque du Soleil, maar dan in het echt. Op weg naar de zon. Er is niets anders. Geen ander doel. Enkel het licht. En de warmte. De energie. De slak, de acrobaat. Traag maar gestaag. In balans.
Ze kijkt naar de slak. Ze is ook op weg naar de zon. Hobbelend. Soms snel, dan weer eens traag. Zelden in balans. Gedreven door passie, bestuurd door ratio, hoewel dat laatste wel eens durft tegen te vallen. Een gepassioneerd leven kent vele bochten. Stuurvaardigheid vereist. Maar zoals menig piloot zou zeggen, als je moet denken om te sturen, mis je de bocht. Oefenen dus, in het besturen van je leven. Wie denkt dat het makkelijk is, heeft kennelijk de belangrijkste bochten nog niet genomen. Oefenen.
Ze kijkt naar de slak en vraagt zich af of deze ook geoefend heeft vooraleer hij aan zijn klim begon. Beginnen op een blad sla? Daarna een rechtstaande grasspriet vooraleer aan het echte werk te beginnen? Waar gaat hij ook in hemelsnaam naartoe? In hemelsnaam dus. “Zit hij nu stil omdat ik naar hem kijk?” Ze bedenkt net dat ze zelden of nooit een slak op pad zag. Toch niet als hij zijn huis voortsleurt. De slak roept vragen op. Meer dan ze kan beantwoorden.
De slak kijkt naar haar. “Waarom zit ze zo gehurkt naar mij te kijken?” vraagt hij zich af. “Waarom heb je benen als je ze dicht plooit? En waarom neemt ze een foto? Ik doe niets.” Ze lijkt niets zinvols te doen in zijn ogen. Zoekt zelfs geen eten. En kijkt niet omhoog. Dat zou ze meer moeten doen.
Ze begrijpen elkaar niet, de slak en het meisje. Toch is er geen onbegrip, maar eerder een niet-weten. Niet-weten is de eerste stap naar een ont-dekking. De ont-dekking van elkaar.
De slak lacht maar dat ziet ze nog niet. “Deze nacht kruip ik verder”, denkt hij. Als ze slaapt. Om haar te verrassen. Hij ziet het einde van zijn stengel niet. Gelukkig.
