Het crisisoverleg had plaats gevonden. Het resultaat was enigszins verrassend maar voelde vooral als omslachtig, onpraktisch, te weinig verfijnd en haar-doel-voorbij-schietend aan. En allemaal omdat die ene regel als een heilig huis moest blijven rechtstaan. Een kathedraal van een principe zeg maar. Als het ware in steen gebeiteld als was het een elfde gebod. Afstand houden. Minstens een halve meter. Het klonk eenvoudig en duidelijk. Maar praktisch was het niet. Hoe kon je nu als kerstbal een halve meter afstand houden van de andere ballen? Dat was toch onmogelijk! Zo was het overleg van het kerstballencomité begonnen: elke bal moest een halve meter afstand van elkaar houden. De ballen onderaan zagen dat nog enigszins zitten. Dat zou wel lukken. Maar niet iedereen had die luxe. De meeste ballen bevonden zich in het middensegment, de gemiddelde bal zeg maar. En die moesten het doen met een gemiddelde tak en een gemiddelde rol in de boom. Ze vertegenwoordigden de meerderheid, maar ze bevonden zich niet in een beslissingsrol. Die was weggelegd voor die aan de top en enkele markante versieringen aan de onderkant. De vogels op hun knijper, daar hoog in de takken, zongen het hoogste lied. vijftig centimeter. Dat is toch niet teveel gevraagd! Gemakkelijk gezegd als je daar quasi alleen zit. Enkel die piek die erboven stond. En die verlaagde zich niet tot een deelname aan het debat. Stoïcijns wees hij kaarsrecht naar boven: excelsior! Steeds hoger op. Een nutteloze leuze als je op de hoogste tak zit.
Het overleg was slopend geweest. De drie wijzen onderaan de boom werden dan wel geconsulteerd, maar zodra de beslissingen moesten genomen worden, mochten ze niet meer meespelen. Ze waren immers geen ballen. Ze waren wijzen uit het Oosten, niet gekozen door de eigenaar van de boom, maar ondemocratisch aanwezig omwille van hun historische functie. En toch hadden ze alle kennis. Ze kwamen uit een klimaat dat hygiëne hoog in het vaandel droeg. Ze hadden ervaring met alle mogelijke plagen die een volk over zich kon afroepen. Maar geen bal die vond dat die kennis ernstiger moest genomen worden dan de druk van de lobbygroepen, zoals die van het engelenhaar. De engelen vonden dat afstand niet op hen van toepassing was. Engelenhaar hoort samen te zijn, onvoorwaardelijk, zoals de spelers van een spelletje voetbal. Je kan niet voetballen buiten de lijnen. Dus moest alles binnen te lijnen om zo buiten de lijnen te kleuren. En daarbij, engelen stonden boven de ballen. Boven alles eigenlijk. Behalve boven de piek. Die zag alles. Maar deed niets. Zoals dat gaat met dictators.
En dus kozen de ballen, na een lange en vermoeiende avond om de kerstboom af te schaffen. Dat was pas out-of-the-box denken. Geen kerstboom op kerstmis! Waarom ze daar niet eerder aan gedacht hadden!? Die boom was eigenlijk het probleem. Neem de boom weg en je plaatsgebrek verdwijnt. In plaats van een boom kwam een kersthaag. Een beetje onhandig in je salon, je moest er immers meer dan één zetel voor verschuiven, maar alle afstandsregels zouden kunnen worden gewaarborgd. Er zou zelfs een nieuw gevoel van geborgenheid kunnen ontstaan, zo zeiden de positivo’s. Een knus plekje aan de haag. Probeer dat maar eens met een spitse spar die ook nog eens prikt. De kersthaag. Oplossing is crisistijden. De dictator zei niets. Hij vergat alleen dat op een haag geen hoogste tak zat die voor hem was gereserveerd.
