De radio scandeerde vrijheid, in vele toonaarden. “Freedom, Freedom, Yeah Freedom!” Een begrip dat tegenwoordig dagelijks over de lippen van velen ging. Aretha Franklin had het destijds over haar echtgenoot, waar ze kort erna van scheidde. Het kon evengoed over vandaag gaan, zo dacht ze. “Think about what you’re trying to do to me”.
Is het daar waar het schoentje knelt? Dat er teveel nagedacht wordt? Denken is immers niet zo gezond voor de ziel. Dan is voelen een betere aanpak. Voelen we genoeg? Staat dit voldoende op de agenda? Ze vroeg het zich af terwijl Aretha hoofdschuddend op de achtergrond uitdoofde.
Ze wist wanneer ze voor het laatst de vrijheid had geproefd. Die laatste reis, voor alle vliegtuigen aan de grond werden gehouden, had ze gezwommen zoals ze lang niet gezwommen had. In een rivier met schakeringen van diepgroep naar helder zwart. Zo maar, omdat die rivier er was. Toevallig. Ongepland. Water die haar pad kruiste op een zomershete dag. Daar, aan dat net gemaaide graanveld, nodigde de rivier hen uit. Ze waren onderweg. Zij en hem. Ze herinnerde het zich alsof het gisteren was. Hoe ze zich enigszins aarzelend uitkleedden, met de rug naar elkaar, de harde stoppels van het graan onder hun blote voeten, de visser aan de overkant die oogluikend toekeek, het koude water dat voor de omhelzing had gezorgd die ze zelf niet gaven. Na het zwemmen had ze een notitie gemaakt in haar reisverslag: tintelingen van tenen tot tepels. Meer niet, maar een alliteratie die zich diep graveerde in haar geheugen en de erosie van de tijd zou doorstaan. Dat merkte ze nu op de tonen van soulmuziek.
Misschien wordt dit dé activiteit van de komende zomer, dacht ze. Rivieren van hoop en verbinding, lang genoeg voor anderhalve meter tintelende zwemmers.
