Dag Meisje,
Rondom mij hangt een lichte nevel. Zo licht dat ze verdwijnt zodra mijn takken ze beroert. Lage ragfijne wolken, kwetsbaar. Zoals ook jij. En toch heel zichtbaar, zoals ook jij, al ben je er niet. Ik zie je in de wereld die trager draait dan ooit te voren. Een vertraagde wereld. En wie vertraagt, die ziet meer. Dat weet jij maar al te goed.
We zijn het niet gewoon om te leven in een vertraagde wereld. Ook jij moest wennen toen jouw wereld stil viel. Er heerst onrust, zelfs schrik en opstandigheid. Iets wat je ook herkent. En we hebben verdriet. Dat hadden we toen ook. En dat hebben we vandaag opnieuw.
Toch hangen er dit jaar veel appels aan mijn takken. Knalrood. Het is het jaar van de vruchtbaarheid. Zoals gezegd wordt: midden in de nacht wordt het licht geboren. De vertraagde wereld is de voorbode van een nieuwe. Die we nodig hebben. De verandering die komt, kunnen we niet bedenken. Denken vertrekt immers vanuit het verleden. De toekomst kiemt in geloof. Een geloof in mogelijkheden die we nog niet kunnen weten. Maar die er altijd zijn. Aan het zicht onttrokken, maar aanwezig. Zoals jij. In ons gevoel. De wieg van morgen.
De lichte nevel laat de zonnestralen kwetsbaar maar volmaakt dansen rond mijn takken. Ze vieren jouw leven dat we elf jaar konden aanschouwen en nu al vier jaar aanvoelen. De nevel maakt mijn takken mooier. En dat doe jij ook.
Veel liefs,
Je appelboom.
ps: bij deze brief hoort muziek.
