Dag Meisje van de Appelboom. Dit is mijn jaarlijks bezoek aan jou. Voor het eerst merk ik dat ik je zonder schroom tegemoet kom en me nestel onder wat ondertussen jouw boom is geworden in mijn tuin. Hoe wonderlijk is dat, want we hebben elkaar nooit ontmoet. De schroom is verdwenen om mijn pen te […]
De appelboom in de tuin zwijgt. Dat doet hij al jaren. Stille getuige van de tijd. Stilte, de taal van de ziel, de taal van de diepe emotie. Wanneer het gevoel spreekt, ontbreken de woorden. Onder de appelboom, het meisje. Zonder er te zitten, er zijn. De volheid van de leegte, schrijft Libbrecht. Het klopt. […]
Dag Meisje van de Appelboom, Ik schrijf je zoals elk jaar met dat gevoel van zacht verdriet waarvoor ik zo moeilijk woorden vind. Hoe graag had ik je nooit geschreven, omdat je dan je leven zou leiden. Hoe graag laat ik me ook door jou inspireren, over hoe je je weg hebt afgelegd, met […]
Ze kan goed luisteren. En dat komt omdat ze zwijgt. Het is geen garantie. Niet iedereen die zwijgt luistert, maar zij wel. En met de jaren werd ze er steeds beter in. Ik weet het want ik praat al vijf jaar tegen haar en ze luistert naar alles wat ik haar vertel. Zonder woorden dient […]
Dag Meisje, Rondom mij hangt een lichte nevel. Zo licht dat ze verdwijnt zodra mijn takken ze beroert. Lage ragfijne wolken, kwetsbaar. Zoals ook jij. En toch heel zichtbaar, zoals ook jij, al ben je er niet. Ik zie je in de wereld die trager draait dan ooit te voren. Een vertraagde wereld. En wie […]
Dag Meisje, Het is de eerste keer dat ik je schrijf terwijl jij al drie jaar in mijn omgeving vertoeft. Zittend in de schaduw van mijn bladerdak. Wie jou zoekt, vindt je in de vruchten die aan mijn takken hangen. Het zijn er niet zoveel dit jaar. Appelbomen hebben zo hun cycli. En dit is […]
Het duurt nu al drie weken vooraleer ik een letter op papier krijg. Ik zit op mijn jaarlijkse afspraak bij mijn appelboom (voor wie nieuw is bij deze verhalen, je vindt de eerste twee verhalen over de appelboom op mijn website www.jenspas.be). Woorden ontbreken. Taal is onmachtig omdat een gevoel nu eenmaal niet met zinnen […]
Op het kastje staan twee foto’s. Twee oude mannen kijken me aan. Dat doen ze al sedert 1972. Toen keek de jongste voor de laatste keer. Sindsdien kijkt hij me onbewogen toe. De andere foto is minstens twintig jaar ouder en kijkt dus al meer dan zestig jaar voor zich uit. Hij kijkt over zijn […]
De klok in de keuken is gisteren stilgevallen. Een keukenklok die stilvalt, valt op. Hij is immer de dirigent van het leven dat zich in huis afspeelt. Hij valt temeer op, omdat het zo’n opzichtig groot exemplaar uit de Zweedse meubelwinkel van ons allemaal is. Te groot voor de muur waarop hij hangt. Maar we […]
Ook al heeft de zomer het moeilijk om afscheid te nemen van mijn tuin, de natuur laat zich niet dicteren. Ze volgt haar eigen ritme, het ritme van de seizoenen. Achteraan begint de kastanje reeds zijn eerste bladeren af te schudden. De kerselaar zal binnenkort volgen. Ook in de tuin staat een kleine appelboom voor […]