Ze lopen hand in hand onder de schaarse stralen die de zon deze zomer aanbiedt. Rechts van hen appartementsgebouwen, zes hoog. Links van hen de Noordzee met een door boeien, windturbines en containerschepen verstoorde weidsheid. Ze wandelen oostwaarts anders kon de zee niet aan hun linkerkant liggen. Aan bakboord. Van achteren te zien schat ik ze tussen de vijvenzeventig en de tachtig jaar oud. Zonder wandelstok of rollator.
Ik volg ze al enige tijd, niet bewust maar toevallig. Ik moet ook naar het oosten, of eerder naar het midden-oosten. Daar staat mijn fiets. Halverwege de dijk, nabij het casino. Dat hoop ik toch. In het Midden-Oosten geldt het gezegde: “Vertrouw op Allah, maar bind wel je kameel vast.” Aan mijn kameel zit een stevig slot. Net als ik ze wil inhalen, stoppen ze en draaien zich om. Een taverne trekt hun aandacht. Promotie voor de verse mosselen.
Ik schrik als ik nu ook hun voorkant zie. Hoewel ze er uitzien zoals ik had verwacht, keurige vitale bejaarden die gezondheidspillen op affiches bij de apotheek zouden kunnen aanprijzen, springen ze toch uit de band. De dame, ik schat ze zeker tachtig, draagt een witte bloes met erop in het groot, in het midden, een Hello Kitty figuurtje, geheel met onderschrift “Hello Kitty”, zodat je toch niet zou denken dat het Musti is. Hij draagt een zwart t-shirt met de overbekende tong van de Rolling Stones erop. Hot Lips.
Waarom schrik ik als ik een oma met een Hello Kitty-shirt zie of een Opa met het logo van een rockband? “Bij ons” wordt gezegd dat je je moet kleden naar je leeftijd. Terwijl “bij ons” ook wordt gezegd dat je mentaal altijd even oud blijft. Een soort imaginaire leeftijd. Mag kledij dan niet vertellen wie je bent en hoe je in het leven staat? Ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat het t-shirt van Hello Kitty gezorgd heeft voor de vitaliteit van deze bijzondere bejaarden. Het is er alvast een illustratie van.
Mijn wandelaars hebben lak aan wat ze “bij ons” zeggen. Ik zie ze plaats nemen. Een ober komt hen de kaart brengen en ik zie hem lachend weglopen. Hij spreekt zijn collega aan, wijst naar het Hello Kitty -tafeltje. Ze lachen. Ook aan de tafeltjes rond onze bejaarden worden de t-shirts opgemerkt. En overal verschijnen pretlichtjes. De vitaliteit die deze twee uitstralen besmet het ganse terras. Aan één van de tafeltjes merk ik op dat er nog zijn waarvan hun fiets aan het casino staat. Ook vanonder de hoofddoek wordt gelachen. Iedereen geniet van deze ode van Hello Kitty en Hot Lips aan het leven.
